Վերջերս շատ եմ տարվել ջրի, և ինֆորմացիոն դաշտի հետ նրա կապի ուսումնասիրությամբ, ու հաճախ հայացքս սառում է իրականության որևէ ֆիզիկական օբյեկտի վրա` վերջինիս չերևացող կողմի մասին հիշելիս.. Իրականում մենք, մեզ շրջապատող աշխարհը բաղկացած ենք տիեզերական տատանումներից, որոնք միմյանց հետ փոխազդեցության մեջ են, ու դա մեզ մի կողմից շատ հզոր, մյուս կողմից` ահավոր խոցելի է դարձնում... "Մատրիցա" ֆիլմի այս դրվագը, որում իմաստնացման շորշոփներով փոքրիկը փորձում է ֆիլմի հերոսին բացատրել, թե ինչպես է պետք գդալը ծռել (իհարկե` բանակի մեթոդները չհաշված), բավական տեսանելի ու, ինչ որ առումով էլ, դիպուկ ցույց է տալիս, որ իրականում մեզ միայն թվում է, թե տեսնում ենք մեր շրջապատը.. Մենք ընդամենը դրա շատ կոպիտ ու բարակ շերտն ենք տեսնում` մակերեսը: Չեմ ասի, թե այդ շերտը հետաքրքիր չէ, սակայն հիմա ինձ սկսել են մյուս շերտերն ավելի հետաքրքրել, ու նորից սարերն ու ձորերը գնալու պահը հասունանում է: Էլ որտեղ կարելի է ավելի հեշտ "գդալ ծռել" (խոսքը հայացքով գդալ ծռելու մասին է, ի դեպ), քան հայոց փառահեղ, հզոր սարերում ու ձորերում: Չեխական ավիաուղիներից մի մետաղե գդալ է մնացել հիշատակ, հենց դա էլ կվերցնեմ հետս մյուս արշավին:
Հ.Գ. Հուսով եմ գրածս ամեն տող հալած յուղի տեղ չեք ընդունի... սիրում եմ փոխաբերություններ: Իրականում խոսքը մտավոր դաշտերի ուսումնասիրման մասին է, ինչի արդյունքում, որպես կանոն, սկսում են տեղի ունենալ բաներ, որ ակամա ստիպում են հիշել տարբեր գիտաֆանտաստիկ ֆիլմեր:
