Այսօր երկար ու բազմաբովանդակ օր էր: Արդեն գրասենյակից համարյա դուրս էի գալիս, մեկ էլ sms ստացա Երևանում ապրող լիտվուհի Ինգայից` թե "էսօր Յոգա չկա բա?": Մտածեցի "հա էլի, ինչու չէ? որ", ու գնացի իր ու Լորինի հետ Յոգա անելու: Ինգան ու Լորինը երկուսն էլ EVS ծրագրով Հայաստան ժամանած կամավորներ են, ու մի օր զրուցելիս ասացին, որ իրենք էլ կուզեն միասին Յոգա անել, եթե հարմարվի: Իմ համար էլ նման միտքը մերժելը դժվար է ոչ միայն այն պատճառով, որ նրանք համակրելի աղջիկներ են, այլ նաև` որ սկզբունքորեն սխալ կլիներ մերժելը, հենց Յոգայի գիտության տեսանկյունից, ու ինձ էլ առիթ է պետք երեկոյան մի հանգիստ տեղում Յոգա անելու համար: Մյուս կողմից` իրենց տանը կրակով վառարան կա, ու մթնոլորտը բավական տրամադրող է Յոգայի համար: Մի ժամից ավել տևեց, վերջում էլ Ինգան գյուղից բերաց իր լավաշից հյուրասիրեց, պանրով ու կարագով, հայկական սարերից հավաքած խոտաբույսերի թեյով: Լորինն էլ մի պահ նայեց մեզ բոլորիս ու ասաց. "ինչքան քիչ բան է պետք երջանկության համար": "Վայ Լորին ջան, էդ ուր ա հասել Եվրոպան", մտածեցի ես(մասնավորապես այս դեպքում ինկատի ունեմ Ֆրանսիան, քանի որ Լորինը ֆրանսուհի է): Վաղն էլ երեկոյան Նարեկի, Լուսինեի, ու հավանաբար նաև Հրանուշի և Մարինեի հետ մեդիտացիա կանենք, նորից նույն տեղում: Հատուկ չեմ ասում, թե որտեղ: Ամեն ինչ հո չեմ ասելու???:)))
