Այսօր որոշեցի, որ մարտի սկզբին կվերսկսեմ Յոգա պարապմունքներս, իհարկե ոչ իմ սեփական տարածքում, սակայն որոշ առումով կոմպրոմիսային միջավայրում, որ Լոտուս կենտրոնն է տրամադրում: Դեռևս պարապելու երեք ցանկացող կա, սակայն շուտով, կարծում եմ, նրանց թիվը կավելանա: Անհամբեր սպասում եմ բնության մեջ պարապելուն: Կարծում եմ մարտի կեսերին արդեն հանգստյան օրերին քաղաքում գրեթե չեմ լինի, գոնե ոչ Երևանում… Մի քանի օր հետո երևի գնանք քարանձավների կողմը, եթե իհարկե քաղաքային աղմուկի “պարգևած” հոգնածությունից պարզապես Գառնու ձորում քարերին փռվելու գայթակղությունն ավելին չլինի, քան մի երկու տասնյակ կիլոմետր դեպի Սևանա լիճը քայլելու մղումը…
Նոր նայեցի էկրանին ու հիշեցի, որ այսօր մի ցանցային ադմինիստրատոր տղայի պատմում էի, որ համակարգչի, ավելի ճիշտ համակարգչի` մեր մարմնի ու մտքի վրա թողած ապուշ ազդեցության դեմ լավագույն միջոցներից մեկը մածունն է, ու որ այն շատ լավ հանում է էկրանի “սառը լույսի” ֆենոմենալ սպանիչ դաշտն ու վերադարձնում մեր մարմնին նորմալ գործունեության համար անհրաժեշտ կենսաակտիվությունը… նայում էր ինձ ու երևի մտածում, որ մի հեռու մոլորակից եմ ընկել, բայց մի քանի հատկապես տրամաբանական փաստարկներից հետո սկսեց համոզվող դեմք ընդունել: Չմոռացա նաև ասել, որ մեկ մեկ համակարգչի կպչուն կախվածությունից ազատվելու ամենաարդյունավետ ձևերից մեկն ինձ համար պարզապես այն անջատելն է` հենց գործի կեսից… Հա, ինքս իմ “կամքին” հակառակ, ձեռքով քշում եմ մկնիկին դեպի “ստարտ” սեղմակն ու ընտրում “շաթ-դաուն” ռեժիմը: Կոմպս մի պահ անակնկալի է գալիս, բայց չի հասցնում ոչինչ անել, քանի որ նա չունի բանականություն… Ժողովուրդ, ձեզ խաբել են, լուրջ եմ ասում…էդ կոմպը բանականություն ՉՈՒՆԻ… անջատեք դրան, ու նստեք լռության մեջ, կամ խոտերին, կամ նույնիսկ նկուղում…բոլորից հեռու, կոմպի հովացուցիչի շարժիչի ձայնից հեռու, վինչի նվնվոցից հեռու… Այդքանն էլ է հերիք սկզբի համար, մինչև Յոգայի մասին մտածելը:
