Պարույր Սևակի գիրքը մոտս էր, վերցրել էի, որ ընթերցենք, սակայն մտքովս չէր անցել, որ յոգայի ընթացքում բուսաբանականից ոչ էդքան հեռու էդպիսի ուժեղ հրավառություն է լինելու, որի պատճառով լեհուհի Մագդան այլևս չի կենտրոնանալու, լիտվուհի Ռասան էլ` Մագդայի ազդեցության տակ, (Էմման էլ հենց սկզբից պոետիկ տրամադրություն ուներ), ես էլ համարելու եմ, որ կարելի է մի անգամ էլ յոգան ընդմիջել ժամանակից շուտ, որպեսզի իրար լսենք, բնությանը լսենք, Սևակ կարդանք մոմերի ներքո...իսկ անձրևն էլ սպասելու է, մինչև Սևակի չքնաղ ստեղծագործության պարբերությունն ավարտվի, ու նոր է գալու... Չքնաղ երեկո էր, անմոռանալի գարնանային երեկո:
